Dinsdag 22 maart 2016

8u34

Ik krijg een berichtje: “Heb je het al gehoord? Er is een bomaanslag op de luchthaven van Zaventem.” Met verstomming geslagen zak ik neer op de grond. De tranen springen in mijn ogen. ‘Dit meen je niet!’ Ik hoop snel wakker te worden uit deze nachtmerrie.

9u23

Ik krijg een nieuw berichtje: “Blijkbaar nu ook aanslag op metrostation”. Ik staar geschokt en sprakeloos naar het schermpje van mijn gsm. Beelden van de aanslagen in Parijs op 13 november vorig jaar flitsen door m’n hoofd. ‘Deze nachtmerrie is echt en komt wel heel erg dichtbij.’

Zaventem, een luchthaven waar ik zelf al zo vaak geweest ben, niet alleen als reiziger, maar ook als familie of vriendin om iemand op te wachten of uit te zwaaien. De eerste dag van dit jaar stond ik nog in diezelfde vertrekhal om afscheid te nemen van Anita, een Italiaanse vriendin die net een weekje bij mij op bezoek was geweest. Het is zo onwezenlijk.

Het doet pijn. Al die onschuldige mensen, slachtoffers van blind geweld, niet alleen hier, maar over de hele wereld. Op de luchthaven waren mensen die vrienden of familie kwamen uitzwaaien, personeelsleden, zakenmensen die op reis zouden gaan voor hun werk, toeristen die op het punt stonden terug te keren naar huis, avonturiers die aan het begin van de reis van hun leven stonden en nog zoveel meer. En dan de explosies, de chaos, de vernieling, de ontreddering, de machteloosheid, de angst. Daarna ook in de metro, nog zo’n plaats vol met reizigers, werkende mensen, gezinnen met kinderen… Het krijsen van een angstig kind in een video die op het nieuws werd getoond, ging door merg en been.

Verschillende vragen komen bij me op: ‘Hoe kan het dat iemand zo gewetenloos is dat hij zoveel onschuldige slachtoffers probeert te maken? Wanneer komt er een eind aan deze terreur? Waar gaat het met deze wereld naartoe?’ Het zijn vragen waar ik geen antwoord op kan vinden.

I see humans, but no humanity – Banksy

Ik kan het niet vatten. Ik probeer altijd het goede in mensen te zien, maar vind dat het steeds lastiger wordt na alles wat er de laatste tijd al is gebeurd in deze wereld. Ik wil zo graag geloven in het goede van de mensheid, maar hoe doe je dat als je steeds opnieuw geconfronteerd wordt met haat, blind geweld en terreur? Ik blijf mijn best doen en zal waarden als respect, (naasten)liefde en vriendelijkheid steeds hoog in het vaandel dragen. Maar het is zo jammer om steeds weer te zien hoe sommigen haat en geweld verkiezen en overal ter wereld paniek zaaien. Kunnen we dan niet gewoon vreedzaam samenleven? Is er nog hoop? Ik hoop van wel, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik, als 21-jarige, bang ben voor wat de toekomst nog zal brengen. Nee, ik zie het niet rooskleurig in, maar ik vind wel dat we moeten blijven hopen op een betere wereld. We moeten er samen voor zorgen dat gewelddadige aanslagen zoals die in Brussel, Parijs of in andere delen van deze wereld ons niet klein krijgen. We mogen er niet aan toegeven.

De aanslagen in Brussel doen me meer dan ooit beseffen dat echt elke dag je laatste kan zijn. Geniet dus met volle teugen van wat het leven je biedt, zeg aan de mensen dat je van ze houdt, doe wat je graag doet en doe het nu, want morgen is het misschien te laat.

Ten slotte wil ik ook mijn steun betuigen aan alle slachtoffers, hun familieleden en vrienden en alle mensen die gisteren (en ook nu nog) hun uiterste best gedaan hebben om in deze moeilijke omstandigheden te hulp te schieten.

We live on such a beautiful planet, but in such an ugly world.

Please, make love, not war!